وزیر ورزش روز گذشته از عزم جدی‌اش برای گرفتن میزبانی جام ملت های ۲۰۲۳ خبر داد.
مسعود سلطانی فر با سخنانی مهم دوباره همه را امیدوار کرد. امیدوار به گرفتن میزبانی یک رویداد بین المللی در فوتبال. چیزی که سال های سال است انتظارش را کشیده ایم و البته فقط حسرتش را خورده ایم. اتفاقی که اگر بیفتد می تواند انقلابی بزرگ را در تاریخ ورزش کشور رقم بزند. وزیر ورزش و جوانان روز گذشته اعلام کرد که ایران قصدی جدی برای گرفتن میزبانی جام ملت های ۲۰۲۳ دارد. ادعایی که دوباره نطق منتقدان را باز کرد تا بلافاصله پس از رسانه ای شدن آن ایراداتی را متوجه وزیر ورزش و جوانان کنند.ایراداتی که با کمی چانه زنی داخلی و دیپلماسی خارجی قابل حل است. منتقدین در درجه اول می گویند تاریخ ثبت نام برای اعلام آمادگی میزبانی جام ملت های ۲۰۲۳ به پایان رسیده است و وزیر ورزش و جوانان بدون اینکه مشورتی از مشاورانش بگیرد در این زمینه دچار اشتباه شده است.اما بدون شک این مانعی بزرگ بر سر راه ایران نخواهد بود. ۴ سال قبل که عربستان که از کاندیداهای جدی میزبانی جام ۲۰۱۹ بود، مدارکش را دیرتر از زمان تعیین شده برای AFC ارسال کرد اما در اقدامی عجیب این درخواست آنها توسط کنفدراسیون فوتبال آسیا مورد تایید و بررسی قرار گرفت و حتی عربستانی ها در رقابت با کشورهایی مثل ایران،امارات و تایلند از شانس بالایی برای کسب این میزبانی برخوردار بودند.هر چند که در نهایت آنها به دلیل بحث ورود بانوان به ورزشگاه ها از رقابت میزبانی انصراف دادند و تایلندی ها هم درگیررسوایی های مالی فدراسیون شان شدند اما در نهایت تا زمانی که خودشان انصراف ندادند در کورس گرفتن این میزبانی قرار داشتند.
منتقدین البته مانعی دیگر را بر سر راه گرفتن میزبانی مطرح می کنند و آن بحث دوره ای بودن گرفتن میزبانی است.به این معنا که چون جام ملت های ۲۰۱۵ در استرالیا بوده است،در دوره بعدی باید کشوری در غرب آسیا میزبان باشد و میزبانی جام ۲۰۲۳ قطعا به شرق آسیا و خاور دور خواهد رسید. اما تاریخ چیز دیگری را نشان می دهد که کاملا خلاف این ادعاست.جام ملت های ۱۹۹۶ به میزبانی امارات برگزار شد و چهارسال بعد هم لبنان پذیرای تیم های آسیایی بود. سال ۲۰۰۴ قرعه به نام چین افتاد و سه سال بعد ۴ کشور جنوب شرقی اندونزی، مالزی، تایلند و ویتنام میزبانی بازی ها را بر عهده گرفتند. اتفاقی که نشان می دهد مسائلی مانند میزبانی دوره ای و غیره اصطلاحا “وحی منزل” نیست و قطعا با حضوری فعال در مجامع بین المللی می شود از پس این موانع برآمد. اما ایراد دیگری که منتقدین آن را مطرح می کنند این است که چرا ایران نتوانست برای کسب میزبانی جام ملت های ۲۰۱۹ وارد گود رقابت شود؟به عقیده آن ها حتی دولت روحانی هم نتوانست تضمین های داخلی لازم را برای کسب میزبانی این رقابت ها بدهد تا امارات در نهایت گوی سبقت را برباید و میزبان مهم ترین رویداد فوتبالی آسیا شود. منتقدان سخنان وزیر همچنان بر این باورند که او بدون مشورت با فدراسیون فوتبال سخنانی اینچنینی را بیان کرده و با توجه به موانع پیشین کسب میزبانی چیزی تقریبا غیر ممکن است! اما این بار گویا داستان طور دیگری دارد رقم می خورد و سلطانی فر که متولی ورزش کشور است تصمیم گرفته تا با توجه به رابطه نزدیکی که با رییس جمهور دارد و توانسته با برنامه هایش بالاترین بودجه را از دولت در مقایسه با سایر وزارت خانه ها برای وزارت خانه تحت امرش بگیرد این کار را عملی کند.اتفاقی که شدنی اما سخت است و قدم اول که همان عزم ملی (تضمین های داخلی)است نقش مهمی را برای گرفتن میزبانی این رقابت ها بازی می کند.
.png)
شماره های تماس