بیماری منیر را چقدر میشناسید؟
شاید تا به حال برای شما هم اتفاق افتاده باشد که دور خودتان چرخیده باشید و بعد از متوقف شدن احساس کنید که دنیا دور سرتان در حال چرخیدن است. حال تصور کنید که به طور ناگهانی و بدون چرخیدن به دور خود دنیا دور سرتان بچرخد. این حالتی است که بیماران مبتلا به بیماری منیر تجربه می کنند. اگر مایلید درباره ای این بیماری، علائم، چشم انداز، روش های درمانی، تشخیص آن و … اطلاعات بیشتری بدست آورید متن زیر را تا انتها بخوانید.
قبل ار هر درمانی برای بیماری منیر نوار مغز بگیرید : نوار مغز در منزل
بیماری منیر چیست؟
بیماری منیر یک علت سرگیجه گوش میانی است که باعث ایجاد سرگیجه های طولانی مدت می شود. گاهی منیر گوش سرگیجۀ معمولی نیز نامیده می شود؛ اما با انواع دیگر سرگیجه تفاوت دارد و اغلب باعث کاهش شنوایی نیز می شود. بیشتر اوقات این بیماری فقط یک گوش را تحت تأثیر قرار می دهد.
منیر گوش در هر سنی ممکن است رخ دهد. اما، معمولاً بین ۴۰ تا ۶۰ سالگی شروع می شود. تصور می شود که این بیماری مادام العمر است و درمان کامل و قطعی ندارد. با این حال، برخی از درمان ها و دارو ها می توانند به کاهش علائم و کاهش تأثیر طولانی مدت این بیماری بر کیفیت زندگی شما کمک کنند.
میدونید که میتونید خیلی از خدمات پرستاری و پزشکی داخل منزل درخواست کنید : تنقیه در منزل ، صدور گواهی فوت در منزل
علائم بیماری منیر
چهار علامت اصلی بیماری منیر عبارتند از:
سرگیجه
از دست دادن شنوایی
وزوز گوش
احساس فشار یا پر بودن گوش
این بیماری می تواند علائم دیگری هم داشته باشد که شامل موارد زیر می شوند:
سردرد
درد شکم
حالت تهوع
علت ابتلا به بیماری منیر
علت بیماری منیر ناشناخته است. مغز و گوش داخلی از سیگنال های ارسال شده توسط آندولنف برای شنیدن و حفظ تعادل استفاده می کنند. وقتی آندولنف در گوش داخلی زیاد باشد، این سیگنال‌ها مختل می شوند و مغز نمی تواند حس شنوایی و تعادل را مدیریت کند.
عوامل زیر ممکن است روی مایع گوش داخلی تاثیر بگذارند و به بیماری منیر منجر شوند:
تخلیه نامناسب مایع (احتمالا به دلیل انسداد یا ناهنجاری آناتومیک)
واکنش غیرطبیعی سیستم ایمنی
عفونت ویروسی
عوامل ژنتیکی
آیا بیماری منیر به صورت ارثی منتقل می شود؟
بیشتر کیس های این بیماری در کسانی اتفاق می افتد که سابقه ی خانوادگی ای در رابطه با آن ندارند یا به عبارتی این بیماری شیوع اسپورادیک دارد؛ با این حال درصد کمی از موارد گزارش شده، در خانواده ها منتقل می شده است.
از آنجایی که بیماری های ارثی و خانوادگی معمولا الگوی اتوزوم غالب دارند این احتمال وجود دارد که بیماری منیر هم چنین الگویی داشته باشد اما طی بررسی های انجام شده هیچ ژنی مرتبط با این بیماری شناسایی نشده است.
نحوه درمان بیماری منیر
در ابتدا، پزشک سعی می کند با تجویز دارو مقدار آندولنف را کاهش دهد و سرگیجه را کنترل کند. درمان دارویی بیماری منیر شامل موارد زیر است:
دیورتیک‌ها: باعث دفع مایعات بدن می شوند که این می تواند مایع گوش داخلی را کاهش دهد.
داروهای بیماری حرکت: به کنترل سرگیجه کمک می کنند
آنتی هیستامین ها: حملات سرگیجه را کاهش می دهند
داروهای ضد تهوع: حالت تهوع ناشی از سرگیجه را درمان می کنند
تزریق دارو در گوش میانی: آنتی بیوتیک جنتامایسین و استروئید هایی مثل دگزامتازون به کنترل حملات سرگیجه کمک می کنند.
جراحی
در صورت موثر نبودن سایر درمان ها، ممکن است پزشک از جراحی برای کنترل موارد بسیار شدید بیماری منیر استفاده کند. گزینه های جراحی عبارتند از:
کاهش فشار کیسه اندولنفاتیک: کیسه اندولنفاتیک یک کیسه تو خالی است که مقدار مایع گوش داخلی را تنظیم می کند. در این روش، پزشک بخش کوچکی از استخوان بالای کیسه را برمی دارد و یک مسیر برای تخلیه آندولف ایجاد می کند. در بعضی موارد، یک استنت در کیسه قرار داده می‌شود تا مایع از آن خارج شود.
قطع عصب وستیبولار (دهلیزی): عصب دهلیزی در تنظیم تعادل و شنوایی نقش دارد. معمولا قطع این عصب ضمن اینکه شنوایی گوش آسیب دیده را حفظ می کند می تواند باعث رفع سرگیجه شود. قطع عصب وستیبولار به بیهوشی عمومی و یک شب بستری شدن در بیمارستان نیاز دارد.
لابیرنتکتومی: جراح بخش مربوط به کنترل تعادل را در گوش داخلی برمی دارد. در نتیجه، هم عملکرد تعادلی و هم قدرت شنوایی گوش از بین می رود. این روش فقط برای بیمارانی انجام می شود که شنوایی خود را تا حد زیادی از دست داده اند.
