محبتت قبول هدیه‌ای کوچک پیامی بزرگ وقتی یک تکه سنگ یا هسته خرما حامل عشق می‌شود
در روزگاری که جامعه زیر بار فشارهای روانی، بی‌اعتمادی و فاصله‌های عاطفی سنگینی می‌کند، کمپینی به‌نام «محبتت قبول» با هدف احیای مهربانی‌های کوچک در زندگی روزمره، از دل گفت‌وگویی صمیمی در دفتر پایگاه خبری «باخبرباش» در اصفهان، مورد توجه قرار گرفت. پشت این جمله ساده، نگاهی تازه به روابط انسانی نهفته است.
در فضای روشن و آرام دفتر «باخبرباش» در سیتی‌سنتر اصفهان، نشستی گرم و بی‌تکلف با حضور سید حسین پور رضوی، هنرمند نام‌آشنای یزدی و نخستین کاتب قرآن بر روی سنگ، برگزار شد؛ نشستی که اگرچه با هدف معرفی کمپین «محبتت قبول» شکل گرفت، اما به فرصتی برای تأمل اجتماعی و گفت‌وگو درباره یکی از نیازهای جدی امروز جامعه تبدیل شد: بازگرداندن مهر به متن زندگی.
در ابتدای دیدار، پور رضوی در گفت‌وگویی با مدیر پایگاه خبری، آقای اصغر عبدلی، درخواست کرد جلسه‌ای جمعی با حضور تمامی اعضای تحریریه برگزار شود. در فضایی که صمیمیت و احترام دو سوی گفت‌وگو را شکل داده بود، او با لبخند و آرامش، شروع به سخن گفتن از فلسفه‌ی پشت کمپین کرد:
«ما آدم‌ها هر روز با هم در ارتباطیم، اما نه همیشه در ارتباط انسانی. محبت‌هامان را نگه می‌داریم، تشکر نمی‌کنیم، و حس خوبی که از یک رفتار کوچک می‌گیریم را بی‌پاسخ می‌گذاریم. “محبتت قبول” می‌خواهد این حلقه‌ی شکسته را ترمیم کند.»
پور رضوی بر این باور است که جامعه امروز، فراتر از هر بحران اقتصادی، با بحران عاطفی و فاصله‌های انسانی مواجه است. چیزی که می‌تواند ترمیم‌گر این گسل باشد، نه پروژه‌ای بزرگ و پرهزینه، بلکه بازگشت به رفتارهای ساده انسانی است—رفتارهایی که شاید در کودکی با آن‌ها بزرگ شدیم: لبخند، تشکر، احترام، پاسخ دادن به محبت.
و سپس نمونه‌هایی از هدایای کوچک اما معنا‌دار کمپین را معرفی کرد: جعبه‌هایی زیبا که درون‌شان یا هسته‌ای خرما با حک آیه‌ای از قرآن قرار دارد، یا تکه‌سنگی با جمله‌ای محبت‌آمیز و معنوی. این هدایا، نه برای ارزش مادی، بلکه به‌عنوان یادآور یک رفتار انسانی گمشده طراحی شده‌اند.
«من نمی‌خواهم بگویم همه باید هدیه بدهند. مهم‌تر از آن، این است که یاد بگیریم از هم قدردانی کنیم. این هدایا فقط بهانه‌ای برای بازکردن مسیر گفت‌وگو، مهربانی و درک متقابل‌اند.»
در ادامه، پرسنل تحریریه نیز تجربه‌های شخصی و دغدغه‌های اجتماعی خود را مطرح کردند. یکی از اعضا گفت:
«ما در خبرها از خشونت، از مشکلات، از نابسامانی زیاد می‌نویسیم. شاید وقتش رسیده گاهی هم از خوبی‌ها بنویسیم—از رفتارهایی که آدم‌ها را به هم نزدیک‌تر می‌کند.»
محبتت قبول» یک کمپین ساده است، اما با فلسفه‌ای عمیق: اینکه ما برای بازسازی سرمایه اجتماعی و اعتماد عمومی، لازم نیست به دنبال پروژه‌های پیچیده باشیم؛ کافی‌ست به احترام محبت‌های کوچک، بایستیم و لبخند بزنیم.
در شرایطی که جامعه با فرسایش ارتباطات انسانی و بی‌اعتمادی عمومی مواجه است، طرح‌هایی مثل «محبتت قبول» بیش از یک حرکت فرهنگی‌اند؛ آن‌ها پژواک یک نیاز عمومی‌اند. مهربانی و سپاسگزاری، واژه‌هایی که شاید ساده به‌نظر برسند، اما می‌توانند پایه‌گذار بازگشت آرامش به زیست جمعی باشند.
از امروز، اگر کسی به شما محبت کرد، بگویید: محبتت قبول. شاید همین جمله، فردا را کمی روشن‌تر کند.
